Polski Fiat 125p (tzw. duży Fiat) był samochodem osobowym produkowanym w latach 1967-1991 (od 1983 jako FSO 125p). Auto powstało jako następca przestarzałej Warszawy 223 i konstrukcyjnie stanowiło połączenie włoskiego Fiata 125 oraz starszego modelu 1300/1500. Podstawowymi jednostkami napędowymi Polskiego Fiata 125p były jednostki R4 OHV o pojemności 1,3 i 1,5 litra; w późniejszym czasie dodatkowo przejęto gamę jednostek napędowych z Poloneza. Powstały także krótkie serie z silnikami wysokoprężnymi i benzynowymi DOHC. Moment obrotowy przenoszony był przez suche jednotarczowe sprzęgło, 4-biegową manualną (od 1985 5-biegową) skrzynię biegów, dwuczęściowy wał napędowy i tylny most na koła tylne. Samochód dostępny był początkowo jako czterodrzwiowy sedan, w 1972 roku do oferty dołączyła wersja kombi, trzy lata później pick-up. Produkowano również specjalne wersje nadwoziowe, takie jak sanitarka. Przez cały okres produkcji przeprowadzane były liczne modernizacje modelu. Łącznie powstało 1 445 699 egzemplarzy modelu, z czego 586 376 trafiło na eksport. Następcą 125p został FSO Polonez.
Prezentowany model to miniatura w skali 1:43. wydana przez DeAgostini w 17 numerze kolekcji modeli „Legendy FSO„. Prezentuje ona opracowany w odpowiedzi na zapotrzebowanie służby zdrowia model podwyższonej sanitarki, dzięki przewyższeniu w tylnej części nadwozia znacznie ułatwiający pracę zespołowi ratowniczemu w porównaniu do standardowego kombi. Pojazdy te służyły m.in. w stołecznej kolumnie transportu sanitarnego. Powstały w nieznanej liczbie egzemplarzy, z których najprawdopodobniej żaden nie zachował się do czasów obecnych.
